Przeglądaj wg Autor "Matwiejuk, Kazimierz"

Teraz wyświetlane 1 - 20 z 44

Aktualność świadectwa błogosławionych męczenników z Pratulina
Matwiejuk, Kazimierz (Wydawnictwo Diecezji Siedleckiej UNITAS, 2022)
Treści duchowego dziedzictwa błogosławionych unickich męczenników z Pratulina, które przypomnieliśmy w ramach jubileuszowej sesji kapituły łukowskiej, ustawicznie kształtują oblicze Kościoła Siedleckiego. To dziedzictwo jest pomocne w przeżywaniu chrześcijańskiego „dzisiaj”. Wprawdzie zmieniły się warunki społeczne i polityczne, ale współcześni wyznawcy Chrystusa są, podobnie jak w XIX wieku, znakiem sprzeciwu wobec upowszechnianych dziś z wielkim natręctwem irracjonalnych ideologii. W czasie prześladowań unitów były nagminnie łamane podstawowe prawa osoby ludzkiej, zwłaszcza prawo do wolności religijnej. Dzisiaj wielu chrześcijan cierpi z powodu bezkarności w deptaniu praw ludzi wierzących. Podjęta refleksja o aktualności świadectwa heroicznych świadków wiary z Pratulina prowadzi do konstatacji, że odpowiedzią współczesnych chrześcijan na problemy obecnego czasu jest mimo wszystko optymizm płynący z wiary w Boga żywego i życie z wiary. Właśnie unici byli ludźmi takich postaw. Błogosławieni z Pratulina uczą wierności chrześcijańskiemu powołaniu. Zachęcają do wypracowania w życiu klarownej hierarchii wartości, opartej na niezmiennej nauce Chrystusa. Apelują o wrażliwość ludzkiego sumienia, kształtowanego na fundamencie Dekalogu. Tak chrześcijanie stają się obrońcami godności człowieka i odpowiedzialnymi członkami Kościoła i Ojczyzny.
Anamnetyczny charakter świąt starotestamentalnych
Matwiejuk, Kazimierz (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2002)
Anamnetyczny wymiar liturgii
Matwiejuk, Kazimierz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II, 2012)
Celebracja Eucharystii w Kościele chaldejskim
Matwiejuk, Kazimierz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II, 2010)
Celebracja Eucharystii w Kościele koptyjskim
Matwiejuk, Kazimierz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II, 2005)
Celebracja liturgiczna przymierza Boga z ludźmi
Matwiejuk, Kazimierz (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1999)
As well as a salvation activity of God and cultic activity of man, the Liturgy is in the service to the living God who persistently carries out His plan to save man. The Liturgy of the Old Covenant was built on the Sinai covenant. Yahweh God became the God of His people, and the Chosen People became the people of God. The people of the Old Covenant gained a consciousness that it was a sacerdotal people and has a right to participate in the cult of the Most Holy. The Hebrew Liturgy celebrated the covenant reached at the foot of Sinai. It was carried out in offerings made in temples, in the celebration of the Word of God in synagogues and in the celebrations of home liturgy, where again, thanks to liturgical anamnesis, people experienced a saving God. Christ also participate in the liturgical celebrations of the people of the Old Covenant. He introduced some of their elements into His own liturgy, yet He gave them a new character. He replaced numerous offerings of the Old Covenant for His only salvation offering on the cross. He fulfilled the Scriptures and the Prophets which resounded during services in synagogues. He made the house of His believers a home Church. The celebration of the New Covenant, which is a work of redemption, is carried out in the sacraments, sacramental and the Liturgy of the Hours. „The Christian Liturgy mentions not only the events which made our salvation, but it actualizes it and makes it present” (KKK 1104). Thanks to anamnesis, they are celebrated, and not only repeated. This is done by the power of the Holy Spirit who in the Liturgy actualizes one Mystery of Christ.
Celebracja Mszy Świętej w wierności lex orandi Kościoła
Matwiejuk, Kazimierz (Towarzystwo Naukowe KUL, 2011)
Liturgy is a continuation of Christ’s salutary work. The Resurrected One actualizes it in the Church and through the Church. He wants to introduce man, especially through the holy sacraments, into the mystery of His passage through death to resurrection. His salutary presence in liturgical actions happens by the power of the Holy Spirit. The Second Vatican Council’s liturgical renovation has been directed at deepening the whole God’s People’s liturgical awareness of the fact that liturgy is a place and a way of experiencing Christ’s salutary presence. It also includes rites and liturgical books. Liturgical books contain norms that concern administering particular holy sacraments. Liturgical law guards the sacred character of liturgy. It has the obliging force. It does not allow voluntary actions. However, it gives the celebrant the possibility of creating certain elements within the Eucharist celebration. The actions should be taken in the spirit of the content of liturgical texts that are included in the missal.
Celebracja przymierza Boga z ludźmi w świętach żydowskich
Matwiejuk, Kazimierz (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2001)
The paper seeks to show the celebration of the covenant of God with people in Jewish feasts. The salvational plan of God in the Old Testament was carried out within the confines of the history of the Chosen People. Various events which Yahweh performed among His people had a soteriological character. These salvational events were celebrated in numerous feasts, especially on the day of Sabbath, during the Passover, the feast of Weeks or Booths, and in other feasts. Their contents were salvational interventions of God. Christ fully carried out the salvational plan of His Father. It is through His offering on the cross and His glorious resurrection that He had redeemed the whole world. He established a New Covenant in His blood with all mankind. The content of the Christian feasts is a paschal mystery. A common element both for the Jewish and Christian feasts is the anamnesis of God’s salvational actions.
Chrzest w duchowości bizantyjskiej
Matwiejuk, Kazimierz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II, 2007)
Człowiek, który życie uczynił liturgią. W dwudziestą rocznicę śmierci ks. Wojciecha Danielskiego
Matwiejuk, Kazimierz (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2005)
Eucharystia źródłem i objawieniem komunii eklezjalnej
Matwiejuk, Kazimierz (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2007)
The ecclesial communion with Christ and His Church starts in the sacrament of baptism. It consists in being immersed in the death and resurrection of the Incarnate Son of God. Christ Himself makes this initiation. The Eucharist strengthens the communion with God and among people. This strengthening is carried out especially during the Eucharistic celebration, which actualises the mystery of salvation implemented by Christ. Breaking and eating the Eucharistic Bread most completely makes real the community with the Risen Lord. The Eucharist révélas the ecclesial communion. It is the epiphany of the Church shown here as a hierarchic community. This is made visible in the celebration of the Eucharist through a variety of vows, offices, and liturgical functions. This community is a celebrant of the Liturgy. The Eucharist is a source of the pastoral activity of the Church, as it shapes the way of thinking and acting of its members. It teaches to overcome subjectivism and individualism, enables us to take the joyful hardships to build a fellowship with others. The Eucharistic cult is the source of apostolic dynamism every day.
Ikona jako komunikator treści zbawczych
Matwiejuk, Kazimierz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II, 2013)
A graphic form of communication exists among people. There is also an iconic form of communicating salvifi c content. This form is mainly applicable in Christianity. Symbol is a crucial element of communication among people. In liturgy it is a graphic presentation of the content of God revelation and His salvifi c interference in history. An icon is a symbol. It transfers in a visible way content which is invisible for people. It enables contemplation of face of God. Its presence in liturgy results from embodiment of Son of God. Icons are carriers of the most important content of God revelation. They transfer Trinitarian, Chrystological, Salvation History and Marian content.
Ireneusz Celary, Krieg und Nachkriegszeit in den Tagebüchern von Josef Knossalla (1878-1951), Pfarrer von Radzionkau, Aschendorff Verlag, Münster 2015, ss. 144 [Institut für ostdeutsche Kirchen- und Kulturgeschichte in Regensburg – Vol. 24. in Serie: „Arbeiten zur schlesischen Kirchengeschichte”].
Matwiejuk, Kazimierz (Wydawnictwo Diecezji Siedleckiej UNITAS, 2020)
Język narodowy w liturgii
Matwiejuk, Kazimierz (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2011)
Koinonijny wymiar Eucharystii
Matwiejuk, Kazimierz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II, 2006)
Kontekst historyczny procesu beatyfikacyjnego męczenników z Pratulina i ich duchowe dziedzictwo dzisiaj
Matwiejuk, Kazimierz (Wydawnictwo Diecezji Siedleckiej UNITAS, 2022)
Beatyfikacja w Kościele katolickim jest urzędowym aktem kościelnym. Zezwala on na publiczny kult o charakterze lokalnym, zatem w diecezji czy zakonie, konkretnej zmarłej osoby. Uroczyste ogłoszenie nowego błogosławionego poprzedza żmudny proces beatyfikacyjny. Proces unickich męczenników z Pratulina z 1874 roku rozpoczął w 1919 roku bp Henryk Przeździecki, pierwszy ordynariusz reaktywowanej diecezji janowskiej czyli podlaskiej. Kompletną dokumentację, tzw. Positio super martyrio, przygotowała prof. Hanna Dylągowa w 1995 roku. Papież Jan Paweł II dokonał beatyfikacji Sług Bożych Wincentego Lewoniuka i XII współtowarzyszy w Rzymie 6 października 1996 roku. Prośbę o dokonanie beatyfikacji i podziękowanie za nią wygłosił wobec Ojca Świętego biskup siedlecki Jan Wiktor Nowak. Synod Kościoła unickiego, obradujący w 1720 roku w Zamościu, przyczynił się do ożywienia życia religijnego w diecezjach unickich. Zainicjował pogłębioną formację duszpasterzy i wprowadził pewne zmiany w obrzędowości liturgicznej. Postawę błogosławionych męczenników z Pratulina kształtowała nade wszystko liturgia. Jest ona bowiem miejscem i sposobem doświadczania zbawczej obecności Chrystusa. Męczennicy z Pratulina dorastali do świętości w klimacie prześladowań, prowokowanych przez upolitycznione prawosławie. Ich heroiczne świadectwo jest błogosławioną cząstką duchowego dziedzictwa diecezji siedleckiej. Kolejne pokolenia wyznawców Chrystusa to dziedzictwo poznają, przyjmują je i utrwalają, żyjąc według Ewangelii, miłując Kościół, i modląc się o zjednoczenie podzielonych chrześcijan.
Koptyjskie dziedzictwo liturgiczne
Matwiejuk, Kazimierz (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2003)
Koptyjskie dziedzictwo liturgiczne
Matwiejuk, Kazimierz (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2004)
Kult maryjny u cystersów
Matwiejuk, Kazimierz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II, 2011)
Liturgia jako źródło eklezjalnej jedności
Matwiejuk, Kazimierz (Wydawnictwo Diecezji Siedleckiej UNITAS, 2023)
Sobór Watykański II był największym wydarzeniem, jakie Kościół katolicki przeżył od czasu soboru trydenckiego. Jego recepcja dokonywała się niejednokrotnie w klimacie polemik, nawet kontestacji. Uosobieniem takiej postawy był abp Marceli Lefebvre. Jego Bractwo Kapłańskie św. Piusa X opowiedziało się przeciw soborowi, zwłaszcza odnowie liturgicznej. Sobór ukazał liturgię jako źródło i szczyt życia Kościoła. Jej celebransem jest wspólnota Kościoła. Jej członkowie, jako lud kapłański, według uzdolnień wynikających z sakramentu chrztu i sakramentu święceń, spełniają prawdziwe funkcje liturgiczne dla sakramentalnego uobecnienia misterium paschalnego Chrystusa. Przeciwnicy odnowy soborowej dokonali swoistej „kanonizacji” liturgii trydenckiej, uważając ją za Mszę Wszechczasów i jedyny sposób zabezpieczenia wiary katolickiej. Kolejni papieże, począwszy od Pawła VI do Franciszka, podejmowali dialog z Bractwem. Swymi dokumentami normowali sposób celebrowania Eucharystii wg mszału Jana XXIII z 1962 roku. Ten sposób określili jako nadzwyczajną formę rytu rzymskiego. Problem jedności kościelnej Bractwa jest ciągle otwarty.